Γράφει ο Νίκος Λυγερός
Ας αρχίσουμε με τα υπαρκτά δεδομένα. Το 1977 έγινε η οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας. Το 1992 έγινε η οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας μεταξύ Αλβανίας και Ιταλίας. Το 2013 αρχίσαμε τις συζητήσεις για την οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας αφού είχε προηγηθεί η ακύρωση το 2009 της συμφωνίας πολυπακέτο μεταξύ Αλβανίας και Ελλάδας στο Ανώτατο Δικαστήριο.
Οι διαπραγματεύσεις είχαν δυσκολίες λόγω της σχέσης μεταξύ Ιταλίας και Τυνησίας, αλλά τελικά καταλήξαμε το 2020 και έγινε η οριοθέτηση ΑΟΖ πάνω στα ίδια σημεία της οριοθέτησης υφαλοκρηπίδας και αυτό αποτέλεσε μία πολλαπλή νίκη και με την Ιταλία και με την Αλβανία. Και ο λόγος είναι απλός. Ενισχύθηκαν οι Διαπόντιοι Νήσοι με την επήρειά τους.
Αυτό σημαίνει ότι η Αλβανία πρέπει να τις υπολογίσει στο πλαίσιο της μελλοντικής συμφωνίας. Επίσης οι δύο υπαρκτές οριοθετήσεις συγκλίνουν προς το τριπλό σημείο επαφής χωρίς βέβαια να το αγγίζουν για να μην επηρεάζεται τρίτο κράτος σε μια διμερή συμφωνία. Επίσης οι δύο υπαρκτές οριοθετήσεις συγκλίνουν προς το τριπλό σημείο επαφής χωρίς βέβαια να το αγγίξουν για να μην επηρεάζεται τρίτο κράτος σε μια διμερή συμφωνία.
Η Ελλάδα και η Αλβανία έχουν υπογράψει και κυρώσει το Δίκαιο της Θάλασσας. Τέλος η Ελλάδα έκανε την επέκταση από τα 6ΝΜ στα 12ΝΜ για τα εθνικά χωρικά ύδατα. Κατά συνέπεια έχουμε όλα τα απαραίτητα δεδομένα αφού και η Αλβανία είδε θετικά αυτήν την επέκταση.
