Ο πατέρας είναι το σταθερό σημείο, είναι η ασφάλεια και η σιγουριά.
Ο πατέρας είναι ο«δυνατός», ο τρυφερός, ο ατρόμητος, ο λιγομίλητος, ο αυστηρός ορισμένες φορές.
Είναι ο μπαμπάς, ο μπαμπάκας, ο μπαμπούλης με όλα τα υποκοριστικά που συνήθως – αλλά όχι αποκλειστικά - οι μπαμπάδες θυγατέρων, έχουν το προνόμιο να ακούσουν.
Σε προσωπικό επίπεδο, όταν αποχαιρέτισα τον πατέρα μου για το μακρινό ταξίδι που θα έκανε μόνος του, ήταν σαν να μου έπαιρναν με τη βία τις «πατερίτσες» μου, το στήριγμά μου.
Ένιωσα ότι εφεξής έπρεπε να βηματίσω χωρίς κανένα στήριγμα, δίχως καμία ασφάλεια.
Χρόνια τώρα, κάθε φορά που τα πράγματα σκουραίνουν, κάθε φορά που νιώθω να μου λείπει αφόρητα, τον κατεβάζω νοερά από τον ουρανό και παίρνω δύναμη από τα μπλε μάτια του, το διαρκές μεγάλο χαμόγελό του, τα στιβαρά χέρια του που χωρούσαν μέσα τους εμένα, αλλά και όλη την οικογένεια.
Αυτή είναι μια μορφή προσωπικής προσευχής, ένα είδος διαλογισμού, που κανείς ειδικός ή πνευματικός Άνθρωπος δε μου έμαθε.
Έμαθα μονάχη μου να το κάνω, προκειμένου να ανταπεξέλθω στην έλλειψή του…
Αλλά και τώρα, που έχω την δική μου οικογένεια, βλέπω τα δικά μου παιδιά, τα δύο αγόρια μου, σε κάθε δυσκολία τους, σε κάθε πρόβλημά τους, να παρηγορούνται μεν στον δικό μου ώμο, αλλά να στηρίζονται στου πατέρα τους.
Βλέπω με τα λόγια να ψάχνουν μαζί μου λύσεις να βρουν, αλλά με τον πατέρα τους να έχουν ήδη μιλήσει με ελάχιστες λέξεις και χειρονομίες καινα έχουν συνεννοηθεί μέσα σε μια εύγλωττη σιωπή…
Τις τελευταίες ημέρες, μετά το τεράστιας κοινωνικής απαξίας έγκλημα στα Γλυκά Νερά γίνεται –όχι άδικα – λόγος για πολλοστή φορά για την πατριαρχία και τις τοξικές της συνέπειες.
Συντελείται – κι όχι άδικα – ένας φορτισμένος δημόσιος διάλογος για το πως ένας πατέρας μπορεί να μεταμορφωθεί σε τέρας, με τραγικές συνέπειες για την εκάστοτε μητέρα αλλά και τα παιδιά τους.
Θέλει ωστόσο μεγάλη προσοχή από όλους μας, για να μην «πετάξουμε το μωρό μαζί με το νερό της μπανιέρας».
Θέλει μεγάλη διάκριση από όλους μας, προκειμένου να ξεχωρίσουμε την τόσο απαραίτητη πατρότητα από την εξουσιαστική κατασκευή της πατριαρχίαςπου δίνει σε λίγους άνδρες την πρόσβαση στην κοινωνική ισχύ, ενώ στους υπόλοιπους δίνει ισχύ ενάντια στις γυναίκες, κλέβοντάς τους κομμάτια της ανθρωπιάς και από τις μεν και από τους δε.
Στο δρόμο της ζωής, μαθαίνουμε να περπατάμε μαζί: Μητέρες και Πατέρες, που ζούμε είτε μαζί, είτε χώρια.
Καθήκον μας είναι να αναζητούμε κάθε φορά την ισορροπία και την αρμονία, έχοντας πάντα στο νου μας ότι τίποτα δεν είναι εύκολο και τίποτε δεν χαρίζεται.
Προσπαθούμε να είμαστε υπεύθυνοι, χρήσιμοι και πάνω από όλα Άνθρωποι σε έναν αέναο αγώνα.
Χρόνια Πολλά στους Πατεράδες όλου του κόσμου, γιατί είστε απαραίτητοι, σπουδαίοι και αναντικατάστατοι!
