Σε ανακοίνωση της βουλευτή Λάρισας του ΚΙΝΑΛ κ. Ευαγγελίας Λιακούλη σχετικά με την κατάσταση των χώρων κράτησης στη χώρα αναφέρονται τα εξής:
«Σήμερα στη Βουλή, σε ειδική συνεδρίαση, συζητήσαμε για τους χώρους κράτησης στην επικράτεια και αναλύσαμε το πόρισμα του Συνηγόρου του Πολίτη.
Οι χώροι κράτησης, οι φυλακές, τα κρατητήρια της Ελληνικής Αστυνομίας και του Λιμενικού Σώματος, τα προαναχωρησιακά Κέντρα και οι χώροι ακούσιας νοσηλείας ψυχικά πασχόντων, λειτουργούν στα όριά τους και η αθλιότητα κυριαρχεί.
Σκουπίδια, κατσαρίδες, άθλιες τουαλέτες, έλλειψη προσωπικού, έλλειψη υποδομών, έλλειψη ειδικών υπηρεσιών διαχείρισης των κρατουμένων, συνθέτουν τη ζοφερή εικόνα της κατάστασης.
Οι κρατούμενοι παραμένουν για μήνες σε χώρους που προορίζονται για ημερήσια διαμονή, ενώ σοκάρουν τα στοιχεία κράτησης ασυνόδευτων ανηλίκων στο πλαίσιο «προστατευτικής φύλαξης», όπως και η καταγραφή σημαντικού αριθμού θανάτων και περιστατικών βίας.
Αυστηρές δικαστικές αποφάσεις, υπέρβαση των άκρων ορίων χωρητικότητας στα καταστήματα κράτησης, αλλά και ο προσωρινός και έκτακτος χαρακτήρας που πρόσφατες νομοθετικές ρυθμίσεις είχαν για την αποσυμφόρησή τους, συνέβαλαν καθοριστικά στην κατάσταση αυτή.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι κοινό: Μπορεί το θέμα να αντιμετωπιστεί απλώς με νέα κρατητήρια και νέες φυλακές, μεγαλύτερες και πιο σύγχρονες; Είναι αυτή η πραγματική λύση; Προφανώς όχι.
Οι υποδομές είναι σοβαρό θέμα και προϋπόθεση επίλυσης, αλλά όχι η πεμπτουσία. Είναι ζήτημα εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού, που απαιτεί πόρους, αλλά και εκπόνηση συνολικού προγραμματισμού δράσης, συνολικής πολιτικής αντιμετώπισης του θέματος, με δομές, ειδικευμένο προσωπικό, με χρονοδιάγραμμα υλοποίησης, στενή παρακολούθηση και μέτρηση της αποτελεσματικότητας των παρεμβάσεων.
Μόνο τότε θα μπορούμε να συζητάμε για σοβαρή αντιμετώπιση και ανυπόκριτο ενδιαφέρον για την επίλυση του προβλήματος.
Αν συνεχίσουμε όπως τα τελευταία χρόνια, απλώς κάθε χρονιά θα απαριθμούμε τα συμβάντα, θα καταδικαζόμαστε με τεράστια πρόστιμα από τις ευρωπαϊκές αρχές για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θυμίζοντάς μας ότι οι Άνθρωποι , σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκονται, εξακολουθούν να είναι Άνθρωποι.
Κι αν ούτε αυτό δεν μας συγκινεί, ας σκεφτούμε ότι πολλοί από τους «κρατουμένους» είναι ανήλικα παιδιά, ακόμη και 4 ετών. Τότε θα ντραπούμε αλήθεια….»
