Δημόσια παρέμβαση πραγματοποίησε η βουλευτής Λάρισας του Κινήματος Αλλαγής Ευαγγελία Λιακούλη, αναφερόμενη στον τρόπο που διορίστηκαν οι διευθυντές και οι προϊστάμενοι στις φυλακές , τονίζοντας τα εξής:
«Ήμασταν ακόμη παιδιά όταν ακούγαμε αγωνιστές της Δημοκρατίας να αφηγούνται ακούραστοι όσα οι ίδιοι βίωσαν με τα «πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων» στις δεκαετίες του ’60 και ’70, συμπληρώνοντας στο τέλος, όλοι με καμάρι, ότι και ο ίδιοι ήταν φακελωμένοι για τα «κοινωνικά τους φρονήματα»
Αν σπεύσει κανείς να πει «αυτές ήταν άλλες εποχές», δεν έχει ακόμη στεγνώσει το μελάνι που επιβεβαιώνει, δυστυχώς, το αντίθετο.
Το μελάνι των πρόσφατων υπογραφών για τους νέους διευθυντές και αρχιφύλακες στα καταστήματα κράτησης σε όλη τη χώρα, οι οποίοι ορίστηκαν με πρωτοβουλία της Κυβέρνησης, με μια διαδικασία που θυμίζει πάλι εκείνη την εποχή, που απαιτούνταν τα «πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων» για να μπορέσει κανείς να επιλεγεί ή να εξελιχθεί στο δημόσιο.
Πώς αλλιώς μπορεί να δικαιολογηθεί ότι στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι επιλεγέντες, είναι μέλη, εκλεγέντες ή υποψήφιοι της συνδικαλιστικής παράταξης, που πρόσκεινται στο κυβερνόν κόμμα;
Πώς αλλιώς μπορεί να δικαιολογηθεί ότι παρακάμφθηκε η εφαρμογή του ν. 4369/2016 που προβλέπει παγίως την διαδικασία αξιολόγησης για την επιλογή προϊσταμένων στο δημόσιο, με σκοπό την διαφάνεια, αξιοκρατία και αποτελεσματικότητα της Δημόσιας Διοίκησης;
Πώς αλλιώς μπορεί να δικαιολογηθεί ότι η Κυβέρνηση, γι’αυτές ακριβώς τις επιλογές, επικαλέστηκε κατεπείγουσα ανάγκη λόγω του ….κορωνοϊού;
Κι αν κάποιος γελάσει μ’ αυτό, μάλλον περισσότερο …το κλάμα ταιριάζει, καθώς , είναι ανεπίτρεπτο σε μια ευνομούμενη πολιτεία, να συνεχίζουν να συμβαίνουν αυτά.
Σους φανατικούς υποστηρικτές κάθε κυβερνητικής απόφασης, θυμίζω ότι τελευταία φορά που έγιναν αξιολογικές κρίσεις προϊσταμένων στις φυλακές βάσει της τότε ισχύουσας νομοθεσίας, ήταν το 2010, επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ. ‘Έκτοτε δεν έγιναν άλλες κρίσεις, παρά μόνο τοποθετήσεις κατ’ επιλογή της εκάστοτε κυβέρνησης.
Περισσότερη όμως αξία από αυτό, κατά την αντίληψή μου, έχει να σκεφτούμε όλοι μαζί και να προβληματιστούμε σοβαρά, με διάθεση κριτικής, αλλά και αυτοκριτικής του συνόλου του πολιτικού συστήματος, αν πραγματικά μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι, αν μπορούμε να πάμε πουθενά έτσι και κυρίως, αν με τέτοιες επιλογές, μπορεί ποτέ να οικοδομηθεί σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ της πολιτείας και των πολιτών
Εξίσου σπουδαίο είναι ότι στην εποχή μας, που το «σωφρονιστικό σύστημα» αμφισβητείται από την επιστημονική κοινότητα σοβαρά - ακόμη και στο ίδιο το όνομά του!- , καθώς δείχνει να συνδέεται με δογματισμούς και παραδοσιακές τακτικές, με αμφισβητούμενη την αποτελεσματικότητά του, είναι πραγματικά απογοητευτικό να αντιμετωπίζεται, ως χώρος βολέματος των αρεστών και όχι των αρίστων .
Όμως, ο ευαίσθητος χώρος των φυλακών, είναι ένα κοινωνικό σύστημα με τεράστιες αλληλεπιδράσεις, αναζητεί νέους ρόλους στην αποτελεσματική αντιμετώπιση της παραβατικότητας, της βίας, της εξάρτησης, της αντικοινωνικής συμπεριφοράς, με στόχο την επανένταξη των μελών και την κοινωνική συνοχή .
Αυτονόητα χρειάζεται αυξημένη θωράκιση για τα ζητήματα δικαιωμάτων και ασφάλειας που διαχειρίζεται, όπως χρειάζεται να προχωρήσει μπροστά , με τόλμη και σοβαρή αναθεώρηση.
Πώς όμως μπορεί να γίνει αυτό, όταν οι επιλογές ταυτίζονται με το μακρινό και απογοητευτικό παρελθόν και η κυρίαρχη αντίληψη βλέπει το κράτος ως λάφυρο
Πώς αλήθεια μπορείς να συναντήσεις το μέλλον, περπατώντας με μόνιμη πυξίδα το κακό παρελθόν;»
