Ένας γκέι και μια θεούσα περιμένουν στην αίθουσα ενός αστυνομικού τμήματος. Δυο τους, αντίκρυ. Λοξές ματιές και αιχμηρές σκέψεις. Θάψιμο με το νου οι πρώτες αντιδράσεις.
Δύο ώρες όμως αργότερα το σκηνικό αλλάζει ραγδαία. Οι δυο τους κοντεύουν να γίνουν φίλοι καθώς ανταλλάσσουν συμβουλές εκατέρωθεν. Για τον κότσο στα μαλλιά, το ύψος της φούστας ακόμα και την αποτρίχωση «Μη βάζεις κερί αγάπη μου. Λέιζερ. Που ζεις;»
Όχι δεν είναι σενάριο από θεατρική παράσταση αν και θα μπορούσε, αλλά για μια άσκηση στο τμήμα Δημιουργικής Γραφής του Εργαστηρίου Ζωής που παίρνει σάρκα και οστά εδώ και χρόνια με επιτυχία στο Κέντρο Πρόληψης ΟΚΑΝΑ.
Όλο το προηγούμενο σκηνικό τώρα κάντε το κείμενο και διαβάστε σε μια ομάδα άλλων ανθρώπων. Οι άλλοι με τη σειρά τους θα διαβάσουν σενάρια που έγραψαν ταυτόχρονα με εσάς αλλά με δύο άλλους αντίθετους τύπους ανθρώπους, που νωρίτερα οι ίδιοι έθεσαν. Ένας υποχόνδριος και μια ξερόλα. Ένας υπερόπτης μ έναν ονειροπόλο. Ένας φασίστας μ έναν αντιεξουσιαστή. Κι όμως όλοι σ ένα αστυνομικό τμήμα.
***
Τα «Ρεπορτάζ του Κάμπου» είχαν την ευκαιρία να γίνουν οι πρώτοι θεατές του τμήματος καθώς η πόρτα δεν ανοίγει παρά μόνο για τους συμμετέχοντες. Η εμπειρία;
Σκεφτείτε το εξής: Σηκώνεσαι στις 7 το πρωί και μέχρι το απόγευμα δεν έχεις βρει ούτε λίγο χρόνο να αφιερώσεις στον εαυτό σου. Παιδιά στο σχολείο, συγύρισμα στο σπίτι, δουλειά, δρομολόγια εξωσχολικών δραστηριοτήτων, ένα σκασμένο λάστιχο, βρισίδια στο φανάρι, ραδιόφωνο στο τέρμα, ψώνια ημέρας, πληρωμένοι λογαριασμοί και φτου κι από την αρχή.
Φτάνει απόγευμα, πηγαίνεις στην οδό Μανωλάκη, κλείνεις το κινητό σου, πιάνεις το στυλό και βρίσκεσαι μπροστά σε μια άδεια κόλλα χαρτί. Εσύ και οι σκέψεις σου. Η οργή σου, η φαντασία σου, τα πάθη σου, οι εμμονές και φόντο μια κόκκινη κουρτίνα. Tabula Rasa.
Το ξύλινο δάπεδο απορροφά όση ενέργεια δεν έχει προλάβει να τραβήξει η βραχνή φωνή της αφήγησης και ξαφνικά μετά από μιάμιση ώρα νιώθεις κενός. Καθώς φοράς το μπουφάν έχεις την εντύπωση πως μόλις βγήκες από το τζακούζι. Χαλαρός και χαμογελαστός. Μουδιασμένος σαν από γρήγορο σεξ. Έτοιμος για το τσιγάρο που δεν έχεις όμως ανάγκη.
***
«Αυτά είναι βιωματικά εργαστήρια και στόχος είναι να φεύγει κάθε φορά καλά με τον εαυτό του και το σύνολο κάθε άνθρωπος που συμμετέχει. Ίσως και προβληματισμένος δημιουργικά καθώς μπορεί να φωτίζεται μια πλευρά που δεν την είχε προσέξει. Αυτό που κάναμε σήμερα είναι πως προσπαθήσαμε να δείξουμε πως ότι στερεότυπο και να έχουμε πάνω απ όλα είμαστε άνθρωποι».
(Εδώ το βίντεο https://bit.ly/2Uiq3X9)
Η Δέσποινα Μήτσιου είναι φιλόλογος, η Ελένη Μπάρδα, ο Βασίλης Νταόπουλος και ο Αλέξανδρος Ζαμάνης είναι κοινωνικοί επιστήμονες ενώ ο Κώστας Λαμπρούλης σκηνοθέτης - συγγραφέας. Υποδέχονται κάθε Τετάρτη τους συμμετέχοντες στο τμήμα με διάφορες θεματικές ενότητες. Όλα σε ένα πλαίσιο που δεν είναι θεραπευτικό καθώς απευθύνεται σε υγιή πληθυσμό με τελικό προορισμό την πρόληψη. Ως όχημα χρησιμοποιούν την τέχνη, την έκφραση και τη δημιουργία.
Μέσα από την έκφραση και τη δημιουργία πιστεύεται στη σύγχρονη αντιμετώπιση της πρόληψης πως τα άτομα θωρακίζονται δένονται και αναπτύσσουν τα ψυχοκοινωνικές τους δεξιότητες, λένε οι επιστήμονες και μεις το καταγράφουμε.
Φέτος υπάρχει μια γενικότερη θεματική για όλα τα εργαστήρια που είναι η ενσυναίσθηση. Ως υποκεφάλαιο εργάζονται πάνω στην αυτοεκτίμηση. Όλα δομούνται με μια σειρά και μια σκέψη αλλά κάποιος που συμμετέχει μπορεί και να μην το προσέξει. Μπορεί να περάσει κι ένας ολόκληρος χρόνος, και να μην συνειδητοποιήσει ο συμμετέχων πως πίσω από αυτό υπάρχει μια ολόκληρη σκέψη και μια επιστημονικότητα.
Όση ώρα κρατάμε σημειώσεις από τους επιστήμονες, τα μέλη του εργαστηρίου, μπαίνουν στην θέση άλλων ανθρώπων για να δούνε πως βλέπουν τα πράγματα. Βάζουν ταμπέλες και κρύβονται πίσω από τα μάτια των ανθρώπων που έχουν ή βάζουν αυτές τις ταμπέλες.
Από τον γκέι ως την θεούσα. Από τον τσιγκούνη ως το γλιφτρόνι. Τον τεμπέλη και την τσούλα…
Δώστε λίγο χρόνο στον εαυτό σας και στους άλλους. Αφήστε κάτω τις ταμπέλες. Είναι βαριές.
Κείμενο: Κώστας Γκιάστας (Ρεπορτάζ του Κάμπου)
Φωτογραφίες – Βίντεο: Λεωνίδας Τζέκας
